Εδώ μπορείτε να δείτε βίντεο από τα παραδοσιακά παιχνίδια που παρουσιάσαμε στη γιορτή λήξης σχολικού έτους 2012-2013: http://www.youtube.com/watch?v=ytVQsb8V9Z0&feature=youtube_gdata

2ο Δημοτικό Σχολείο Γρεβενών Ε1΄τάξη                                          Γρεβενά, 14 Ιουνίου 2013

Το πρώτο τμήμα της Πέμπτης τάξης (Ε1΄) του 2ου Δημοτικού Σχολείου Γρεβενών  στα πλαίσια του προγράμματος Πολιτιστικών Θεμάτων πραγματοποίησε με μεγάλη επιτυχία το Σχολικό Έτος 2012-2013 δραστηριότητα με τίτλο:  «Ιστορία, πολιτισμός, ήθη-έθιμα, παραδοσιακά παιχνίδια του τόπου μου», ενώ στα  πλαίσια αυτής της  δραστηριότητας πραγματοποίησε  πρόγραμμα etwinning (ηλεκτρονικής αδελφοποίησης) με το Δημοτικό Σχολείο  Grundschule Lindenberg (http://www.gs-lindenberg.de/startseite)  της Γερμανίας με θέμα τα παραδοσιακά παιχνίδια  Traditionelle Spiele.

Με την πραγματοποίηση αυτής της δραστηριότητας οι μαθητές αλλά και η τοπική κοινωνία γνώρισαν καλύτερα την τοπική ιστορία, τον πολιτισμό, τα ήθη-έθιμα και τα παραδοσιακά παιχνίδια του τόπου μας, ενώ με τη δραστηριότητα etwinning:

1. Οι μαθητές μας γνώρισαν μαθητές μιας άλλης χώρας και γνώρισαν πλευρές της σχολικής τους ζωής, αλλά και των παραδοσιακών παιχνιδιών του τόπου τους, τα οποία κατέγραψαν οι ίδιοι από τους γονείς τους, τα έπαιξαν πολλές φορές στο σχολείο,  τα παρουσίασαν μέσω skype στους Γερμανούς συμμαθητές τους και στην εκδήλωση για τη λήξη του σχολικού έτους. Από το γεγονός ότι τα τέσσερα από τα πέντε παραδοσιακά παιχνίδια παίζονταν με κάποιες παραλλαγές και στις δύο χώρες, έρχεται να καταδείξει τις κοινές πολιτισμικές ρίζες των δύο λαών, οι οποίες πηγάζουν κυρίως από την αρχαία Ελλάδα. Μ' αυτό τον τρόπο οι λαοί έρχονται πιο κοντά και καταπολεμούνται ο ρατσισμός και η ξενοφοβία.

2. Οι μαθητές ήρθαν σε επαφή με τις νέες τεχνολογίες αφού κατά τη διάρκεια του προγράμματος χρησιμοποιήθηκαν ευρέως ηλεκτρονικοί υπολογιστές, το word, το power point, το front page, το e-mail, videos, προγράμματα επεξεργασίας εικόνας, τηλεδιασκέψεις μέσω skype, το TwinSpace, αλλά γνώρισαν καλύτερα και τη γερμανική γλώσσα.

3. Έγινε προσέγγιση των δύο χωρών τόσο γλωσσικά, όσο και πολιτισμικά.  Τα παιδιά  βελτίωσαν τις γλωσσικές τους ικανότητες, απέκτησαν καινούριες επαφές και γνώρισαν διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, τρόπους σκέψης και έναν καινούργιο πολιτισμό. Τα παιδιά έμαθαν να είναι ανεκτικά και ανοιχτά απέναντι σε έναν καινούργιο πολιτισμό. Επίσης έμαθαν να σέβονται έναν διαφορετικό πολιτισμό, αλλά ταυτόχρονα γνώρισαν καλύτερα και το δικό τους πολιτισμό. Τέλος τα παιδιά μπόρεσαν να αντιληφθούν τα κοινά πολιτιστικά στοιχεία και να καταλάβουν καλύτερα την ιδέα των κοινών ευρωπαϊκών πολιτισμικών στοιχείων και να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες που τους προσφέρουν.

4. Τέλος με την αλληλογραφία που θα ακολουθήσει μεταξύ των μαθητών των δύο σχολείων, θα αναπτυχθούν νέες φιλίες που ίσως να κρατήσουν για πάντα....

Κλείνοντας θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλες και όλους εκείνους που μας βοήθησαν  στην πραγματοποίησης αυτής της δραστηριότητας. Ιδιαίτερα και ονομαστικά θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε:

1. Την κ. Μαρία Καραγιάννη – Λιούζα, που για μια ακόμη χρονιά μας βοήθησε πάρα πολύ στη δραστηριότητά μας.

2. Την κ. Μεταξία (Ξένια) Φωτίου, Υπεύθυνη Προγραμμάτων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης

3. Την κ. Χάιδω Αγορογιάννη - Βουτσά, συνταξιούχο εκπαιδευτικό & συγγραφέα

4. Την κ. Λουκία Καραχάλιου καθηγήτρια Αγγλικών του Σχολείου μας

5. Την κ.  Σοφία Ορφανίδου καθηγήτρια Γαλλικών  του Σχολείου μας

6. Την κ. Σταυρούλα Γιαννακοπούλου  καθηγήτρια Γερμανικών  του Σχολείου μας

7. Τον κ. Γιώργο Ζιώγο, Διευθυντή του Σχολείου μας

8. Τον κ. Θανάση Μαλέτσκο, Σχολικό Σύμβουλο

9. Τον κ. Γιώργο Νάστο,  Διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης

10. Τους μαθητές της Δευτέρας τάξης

11. Τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Γρεβενών

12. Το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Γρεβενών

13. Τις κόρες του μακεδονομάχου Ζήση Βέρρου

14. Το συνάδελφο Αντρέα Τζώρα για την τεχνική υποστήριξη

15. Τη Μαριλία Κοντογεώργου εκπαιδευτικό του σχολείου Grundschule Lindenberg της Γερμανίας, τους μαθητές του σχολείου και όλους τους εκπαιδευτικούς του.

2ο Δημοτικό Σχολείο Γρεβενών Ε1΄τάξη                                                           Γρεβενά, 23 Νοεμβρίου 2012

Το πρώτο τμήμα της Πέμπτης τάξης (Ε1΄) του 2ου Δημοτικού Σχολείου Γρεβενών  στα πλαίσια του προγράμματος Πολιτιστικών Θεμάτων πραγματοποιεί το Σχολικό Έτος 2012-2013 δραστηριότητα με τίτλο:   «Ιστορία, πολιτισμός, ήθη-έθιμα, παραδοσιακά παιχνίδια του τόπου μου». Στα πλαίσια αυτής της δραστηριότητας, μεταξύ των άλλων, θα συγκεντρώσουμε με τη μέθοδο της συνέντευξης πληροφορίες και παλιές φωτογραφίες. Αυτές τις φωτογραφίες θα τις σαρώσουμε, δηλαδή θα τις δώσουμε ψηφιακή μορφή, ενώ τα κείμενα θα τα γράψουμε στον Η/Υ και σταδιακά θα τα δημοσιοποιήσουμε, με σκοπό πρώτα απ’ όλα να τα γνωρίσει και η  τοπική κοινωνία, αλλά πολύ περισσότερο γιατί θέλουμε να παρακαλέσουμε όσους γνωρίζουν πρόσωπα, καταστάσεις ή άλλες πληροφορίες και θέλουν να μας βοηθήσουν,  να μας τις γνωστοποιήσουν στο τηλέφωνο 2462022511 ή στα e-mail mail@2dim-greven.gre.sch.gr  και karaliolio@sch.gr .   

Σήμερα  στα  πλαίσια αυτής της δραστηριότητας, θα δημοσιοποιήσουμε την εργασία που πραγματοποίησε η Ελισάβετ (μαθήτρια της τάξης) και παρουσίασε στην τάξη   για τα  τα παραδοσιακά παιχνίδια:

«Γρεβενά… η πόλη των μανιταριών και των πευκοδασών. Όμως είναι μόνο οι φυσικές ομορφιές, είναι και τα ήθη και έθιμα κι ο πολιτισμός μας που μας κάνει να ξεχωρίζουμε…

Σήμερα θα αναφερθώ σε δύο παραδοσιακά παιχνίδια του τόπου μας. Συγκεκριμένα, το «γκίλιαντρο»  και την «τσιουλένγκα».

Στο «γκίλιαντρο», τα παιδιά μαζεύονταν πολλά μαζί, έχοντας το καθένα ένα μεταλλικό στεφάνι. Το στεφάνι το κυλούσαν με ένα σύρμα και έκαναν αγώνες για το ποιος  θα βγει πρώτος.

Η «τσιουλέγκα»  παίζονταν με δύο παίκτες. Ο ένας καθόταν σ’ ένα κύκλο και με την «τσιλικόβεργά» του προσπαθούσε να διώξει όσο πιο μακριά μπορούσε το «τσιλίκι» του. Αν ο άλλος παίκτης έπιανε το «τσιλίκι», ο πρώτος έχανε και άλλαζαν ρόλους. Αν όχι, προσπαθούσε να τον «κάψει» πετώντας το «τσιλίκι» πάνω του. Ο πρώτος έπρεπε να το χτυπήσει με την «τσιλικόβεργα» όσο πιο μακριά μπορούσε. Στο τέλος μετρούσαν πόσα μέτρα απείχε το «τσιλίκι» απ’ τον κύκλο και για κάθε μέτρο αντιστοιχούσε ένας πόντος. Νικητής ήταν αυτός που είχε τους περισσότερους πόντους.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι παραδόσεις ενός τόπου τον κάνουν σίγουρα ξεχωριστό! Ελισάβετ…»

(Πηγή ιστοσελίδα πολιτιστικού συλλόγου Αγίου Κοσμά Γρεβενών «Τσιράκι»  http://www.tsiraki.gr/paixnidia.html  )

Όλα αυτά διαβάστηκαν στην τάξη, συζητήθηκαν και εμπλουτίστηκαν από τις δύο ιστοσελίδες που επισκεφτήκαμε.

2ο Δημοτικό Σχολείο Γρεβενών Ε1΄τάξη                                     Γρεβενά, 14  Δεκεμβρίου 2012

Το πρώτο τμήμα της Πέμπτης τάξης (Ε1΄) του 2ου Δημοτικού Σχολείου Γρεβενών  στα πλαίσια του προγράμματος Πολιτιστικών Θεμάτων πραγματοποιεί το Σχολικό Έτος 2012-2013 δραστηριότητα με τίτλο:  «Ιστορία, πολιτισμός, ήθη-έθιμα, παραδοσιακά παιχνίδια του τόπου μου». Στα πλαίσια αυτής της δραστηριότητας, μεταξύ των άλλων, θα συγκεντρώσουμε με τη μέθοδο της συνέντευξης πληροφορίες και παλιές φωτογραφίες. Αυτές τις φωτογραφίες θα τις σαρώσουμε, δηλαδή θα τις δώσουμε ψηφιακή μορφή, ενώ τα κείμενα θα τα γράψουμε στον Η/Υ και σταδιακά θα τα δημοσιοποιήσουμε, με σκοπό πρώτα απ’ όλα να τα γνωρίσει και η  τοπική κοινωνία, αλλά πολύ περισσότερο γιατί θέλουμε να παρακαλέσουμε όσους γνωρίζουν πρόσωπα, καταστάσεις ή άλλες πληροφορίες και θέλουν να μας βοηθήσουν,  να μας τις γνωστοποιήσουν στο τηλέφωνο 2462022511 ή στα e-mail mail@2dim-greven.gre.sch.gr  και karaliolio@sch.gr .   

Σήμερα  στα  πλαίσια αυτής της δραστηριότητας, θα δημοσιοποιήσουμε το μήνυμα που μας έστειλε η κα Μαρία Καραγιάννη – Λιούζα για τα παραδοσιακά παιχνίδια του τόπου μας (του νομού Γρεβενών). Επίσης μας έστειλε και δύο παλιές φωτογραφίες που μπορείτε να δείτε εδώ…

«Παραδοσιακά παιχνίδια του τόπου μου.

 Το παιχνίδι στον τόπο μου είχε κυρίαρχη θέση τόσο στα παιδιά, όσο και στους μεγάλους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που στις γειτονιές (στις αλάνες) έβλεπες γυναίκες, άντρες να παίζουν μαζί με τα παιδιά κρυφτό, κυνηγητό, φίτσια και κατά τους χειμερινούς μήνες (όταν  χιόνιζε) σύσσωμη η γειτονιά να παίζει χιονοπόλεμο με κέφι, με γέλια, αψηφώντας το κρύο. Επίσης και μέσα στο σπίτι συμμετείχε όλη η οικογένεια στο παιχνίδι παίζοντας την κολοκυθιά, τα αινίγματα-γρίφους, τα κότσια, τη φωτιά, κλπ.

Με το παιχνίδι  διασκέδαζαν, αποκτούσαν δύναμη, αυτοπεποίθηση, χαρά και αισιοδοξία για το αύριο και πόσο μάλλον τα μικρά παιδιά μέσα από το παιχνίδι μάθαιναν να πειθαρχούν να δημιουργούν προσωπικότητα, να κοινωνικοποιούνται, να ασκούν το πνεύμα και το σώμα σε καλή φυσική κατάσταση.

Αξιοσημείωτο είναι ότι παλαιότερα τα παιδιά του τόπου μου (και όχι μόνο) έπαιζαν με τα παιχνίδια που τους έδινε η ίδια η φύση π.χ. με πετραδάκια (πεντόβολα, φίτσια, πετριές), με ξύλα (σπαθιά-ξιφομαχία, τραμπάλα, άρματα), με βέργες (τσιουλέγκα, στεφάνια-σημερινά χούλα χουπ), με όσπρια (τριώτες- εννιάρες), με κοκαλάκια, δέρματα ή όργανα ζώων (κότσια, γιάτες, φούσκες),  με πάνινα υλικά, κουρέλια (μπάλες, κούκλες), με τριχιές (κούνια στο δένδρο, σχοινάκι, σύρσιμο-τράβηγμα), με μπουμπούκια παπαρούνας, με ροδοπέταλα (κούκλες), με κεραμίδα και νήμα τα κορίτσια έπαιζαν «αργαλειό»,  όπως επίσης και με τα καρούλια καρφώνοντας τέσσερα – πέντε τελάκια στο επάνω μέρος τους, στερέωναν νήμα και από την τρυπούλα έβγαινε περίτεχνο κορδόνι.

Τα περισσότερα παιχνίδια έχουν αρχαιοελληνικές ρίζες. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας έδιναν μεγάλη σημασία στο ρόλο του παιχνιδιού. Μεγάλο ενδιαφέρον έδειχναν στα ομαδικά παιχνίδια και πίστευαν ότι μέσα απ’ αυτά  πραγματοποιείται η τελειοποίηση του ανθρώπου, γι’ αυτό και τα είχανε εντάξει στο πρόγραμμα αγωγής των παιδιών.  Πίστευαν ότι το ομαδικό παιχνίδι  απαλλάσσει το παιδί  από ψυχικά συμπλέγματα, αγωνίες, δειλίες, εγωισμούς, γίνεται ελεύθερο και πειθαρχικό.

Το παιχνίδι και η κίνηση αποτελεί ζωτική ανάγκη για κάθε νεαρή ζωή μέσα στη φύση. Το συναντάμε στα ζώα που τρέχουν, πηδούν, κυλιούνται στο χορτάρι.

Αυτή η φυσική ανάγκη δεν πρέπει να λείπει από τα παιδιά. Παιδί και παιχνίδι είναι λέξεις που συνεπάγεται η μία την άλλη. Από τη στιγμή της γέννησής του το παιδί παίζει κουνώντας τα χεράκια του, τα ποδαράκια του, αργότερα παίζει  με τα δαχτυλάκια του, τις κουδουνίστρες συνεχίζει με μπάλες ή κούκλες, τρέχει, πηδάει έως ότου φτάσει στο ομαδικό παιχνίδι της γειτονιάς.

Σήμερα, οι γειτονιές και οι αλάνες είναι λιγοστές, με αποτέλεσμα τα παιδιά να καθηλώνονται στο σπίτι, να ασχολούνται με ηλεκτρονικά παιχνίδια, να γίνονται οκνηρά, μοναχικά και, ως επί το πλείστον, με προβλήματα ψυχοσωματικά και κοινωνικότητας.

Κλείνοντας αναφέρω δύο  παραδοσιακά  παιχνίδια του τόπου μου  που έχουν χαθεί στο χρόνο.

1)   «Τα λουκούμια»

Ομαδικό χειμωνιάτικο παιχνίδι.

Υλικά δύο φτυαράκια ή δύο φαρδιά ξύλα.

Το παιχνίδι αυτό παίζεται όταν όλα είναι χιονισμένα και μάλιστα με αρκετό χιόνι. Δέκα ή περισσότερα παιδιά χωρίζονται σε δυο ομάδες. Μπαίνουν στη χιονισμένη αλάνα (το χιόνι να είναι απάτητο) και με τα φτυαράκια ανοίγουν διαδρόμους ούτως ώστε να δημιουργηθούν  δέκα ή και περισσότερα τετράγωνα κομμάτια (σαν μεγάλα λουκούμια). Κάθε ομάδα διαλέγει τα δικά της  λουκούμια.

Όταν δίνεται το σύνθημα η μία ομάδα κυνηγά την άλλη ανάμεσα στους διαδρόμους. Τα παιδιά προσέχουν να μη πέσουν και χαλάσουν τα λουκούμια.

Στο τέλος παίρνει πόντους η ομάδα που έχει τα περισσότερα άθικτα λουκούμια.

Το παιχνίδι είχε όρους… δεν επιτρεπόταν σπρωξιές, βρισιές και τραβήγματα.

2)    « Η πούλκα»

Οικογενειακό, σπιτικό παιχνίδι (γρίφος)

Η «πούλκα» ήταν βραδινό παιχνίδι. Συνήθως παιζόταν στα χωριά, όπου όλες οι οικογένειες ήταν λίγο - πολύ  γνωστές. Στην πόλη, αρκούνταν μόνο στις συγγενικές και φιλικές οικογένειες .

Αντρόγυνο (οι γονείς)

Πούλκα (το μικρό κορίτσι)

Κουκουτσέλας (το μικρό αγόρι)

Κουκουβάγια (η γιαγιά)

Κουκουβάγιος (ο παππούς)

Ρωτούσε ο πατέρας στα παιδιά…. πού είναι ένα αντρόγυνο, δύο πούλκες, ένας κουκουτσέλας και μια κουκουβάγια; (δηλαδή σε ποιο σπίτι βρίσκονται… ένα αντρόγυνο, δύο κορίτσια, ένα αγόρι και μια γιαγιά !)

Τα παιδιά έπρεπε να σκεφτούν γρήγορα, έξυπνα και σύντομα να απαντήσουν ποιανού ήταν αυτή η οικογένεια. Κέρδιζε αυτός που έπαιρνε τους περισσότερους πόντους.

Μαρία Καραγιάννη-Λιούζα»

Την ευχαριστούμε πολύ, για μια ακόμα φορά…

Επίσης σήμερα θα δημοσιοποιήσουμε τις εργασίες κάποιων μαθητριών και μαθητών της τάξης μας για παραδοσιακά παιχνίδια του τόπου  μας, που δημιουργήθηκαν με τη μέθοδο της συνέντευξης.

Η Δέσποινα έγραψε για το «κουτσό», το «κορόιδο» και τα «πεντόβολα»:

«Το «κουτσό» που παίζεται από τα παιδιά σε ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο χωρισμένο σε μικρότερα κομμάτια, που είναι χαραγμένο με κιμωλία ή κάποιο ξύλο στο έδαφος. Μετά φτιάχνουν πιο πέρα μια ευθεία γραμμή και από μια απόσταση 5-6 μέτρων κάθε παιδί ρίχνει ένα πλακέ κεραμίδι ή μια πλατιά πέτρα προς τη γραμμή. Όποιο παιδί ρίξει την πέτρα πιο κοντά ή πάνω στη γραμμή παίζει πρώτο. Αυτό, λοιπόν, χοροπηδώντας στο ένα πόδι, σπρώχνει την πέτρα από κουτάκι σε κουτάκι, από την αρχή ως το τέλος του σχεδίου και έπειτα τη γυρίζει με τον ίδιο τρόπο χοροπηδώντας στο ένα πόδι πάλι πίσω. Το κουτσό παίζεται με παραλλαγές με διάφορους τρόπους και διάφορα σχήματα σε όλο το νομό Γρεβενών.

Το «κορόιδο», είναι ένα παλιό παιχνίδι που παίζεται από πολλά παιδιά, τα οποία στέκονται σε κύκλο. Έχουν μια μπάλα και στέλνουν πάσες το ένα στο άλλο. Ανάμεσά τους όμως στέκεται ένα παιδί, το «κορόιδο», που προσπαθεί να πιάσει τη μπαλιά που προορίζεται για ένα από τα παιδιά που στέκουν απ’ έξω. Αν το «κορόιδο» την πιάσει, τότε το παιδί που την έριξε χάνει και γίνεται αυτό «κορόιδο», ενώ το «κορόιδο» παίρνει τη θέση του.

Τα «πεντόβολα», είναι ένα παιχνίδι που παίζεται από δύο ή περισσότερα παιδιά. Κάθε παιδί χρειάζεται να έχει πέντε πετραδάκια στρογγυλά και λεία, σαν μεγάλα φουντούκια. Τα παιδιά κάθονται κάτω αντικριστά και αφήνουν στη γη τα τέσσερα χαλίκια τους, ενώ το πέμπτο το κρατάνε στη χούφτα τους. Αυτό το πετούν στον αέρα, ενώ την ίδια στιγμή, προσπαθούν να πιάσουν, πρώτα το ένα, μετά  δύο κ.λπ., τα πετραδάκια που έχουν μπροστά τους και ταυτόχρονα να αρπάξουν και το άλλο που πέφτει από ψηλά.

Τα «σκλαβάκια», είναι ένα παιχνίδι στο οποίο τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες και βάζουν σημάδι από ένα δέντρο, μια πέτρα κ.ά., που το ονομάζουν «λημέρι μας». Τα δύο λημέρια είναι το ένα απέναντι στο άλλο, σε αρκετή απόσταση. Στη μέση της απόστασης φτιάχνουν μια γραμμή, το σύνορο. Μόλις δοθεί το σύνθημα, τα παιδιά και από τις δύο ομάδες, κινούνται προς το σύνορο και κάθε παιδί της μια ομάδας προσπαθεί να πιάσει αιχμάλωτο ένα παιδί της άλλης (αιχμάλωτος θεωρείται αυτός που τον άγγιξε αντίπαλος). Ο αιχμάλωτος μεταφέρεται στο λημέρι της ομάδας και μένει εκεί μέχρι να έρθει ένα παιδί της δικής του ομάδας να τον αγγίξει και να τον ελευθερώσει. Νικάει η ομάδα που θα πιάσει τους περισσότερους αιχμαλώτους.»

Η Ιωάννα και η Ελισάβετ έγραψαν για το τζαμί ή κεραμιδάκια, ένα παιχνίδι που παιζόταν στα Γρεβενά παλιότερα, αλλά παίζεται ακόμα και σήμερα.

Το παιχνίδι παίζονταν σε δύο ομάδες. Στην αρχή τα παιδιά έστηναν έναν πύργο από μικρά κεραμίδια. Κατόπιν προσπαθούσαν να ρίξουν τον πύργο με μια μπάλα. Αν τα κατάφερναν, τα παιδιά της άλλης ομάδας έπαιρναν την μπάλα και προσπαθούσαν να πετύχουν τα παιδιά της αντίπαλης ομάδας. Όποιον πετύχαιναν, έβγαινε απ’ το παιχνίδι. Η άλλη ομάδα έπρεπε να στήσει τα κεραμίδια πριν  τους «κάψουν» όλους και να φωνάξει «τζαμί». Αν το έκανε, κέρδιζε. Αν όχι, έχανε και κέρδιζε η αντίπαλη ομάδα.  

Να, λοιπόν, ένα παιχνίδι του παλιού καιρού, το οποίο δεν πρέπει να ξεχάσουμε, γιατί είναι μέρος του πολιτισμού μας.»

Ο Γιάννης έγραψε για τη «μακριά γαϊδούρα»:

«Τα παλιά χρόνια οι γονείς και οι παππούδες μας δεν είχαν παιχνίδια του εμπορίου ή ηλεκτρονικά παιχνίδια που έχουμε σήμερα. Είχαν όμως πολλά ομαδικά παιχνίδια που ήτανε εξίσου διασκεδαστικά και τα παίζανε στις γειτονιές.

Η «μακριά γαϊδούρα», σύμφωνα με όσα μου είπαν η γιαγιά μου και η μαμά μου, παιζόταν από πολλά αγόρια και κορίτσια. Πρώτα χωρίζονταν σε δύο ομάδες. Ένα άτομο από τη μία ομάδα στεκόταν όρθιος με την πλάτη στον τοίχο και οι υπόλοιποι έσκυβαν, κάνοντας το κορμί τους ορθή γωνία και έβαζαν το κεφάλι κάτω από τα πόδια του μπροστινού, ενώ ο πρώτος έβαζε το κεφάλι στην κοιλιά αυτού που ήταν όρθιος στον τοίχο. Τα παιδιά της άλλης ομάδας προσπαθούσαν να ανεβούν πάνω στις πλάτες των σκυμμένων παιδιών, χωρίς να ακουμπήσουν στη γη. Αν κάποιος ακουμπούσε στη γη, τότε αντιστρέφονταν οι ρόλοι. Έτσι παιζόταν η μακριά γαϊδούρα.»

Ο Χρήστος έγραψε για τον «μπίσκα»:

Ο «μπίσκας» παίζεται από 6-8 παιδιά. Τα παιδιά στέκονται κυκλικά. Το κάθε παιδί έχει ένα ξύλινο μπαστούνι που πρέπει να το έχει μέσα σε μια λακουβίτσα (οι λακουβίτσες είναι μία λιγότερη από το σύνολο των παιδιών). Αυτός που δεν έχει μπαστούνι στη λακουβίτσα, τα φυλάει με ένα τενεκεδάκι και χτυπώντας το με το μπαστούνι προσπαθεί να το φέρει στο κέντρο του κύκλου, ενώ οι συμπαίκτες του προσπαθούν χτυπώντας το με το μπαστούνι τους να το απομακρύνουν από το κέντρο, χωρίς όμως να τον αφήσουν να βάλει το μπαστούνι του στη λακουβίτσα τους. Αν αυτός τα καταφέρει (να βάλει το τενεκεδάκι στο κέντρο), φωνάζει «μπίσκας» και όλοι πρέπει να αλλάξουν λακουβίτσες.»

Η Μαρία έγραψε για τα «άρματα με σχέδιο»:

«Είναι ένα είδος κρυφτού που παίζονταν με δύο ομάδες παιδιών πέντε ή έξι ατόμων η κάθε μία. Η μία ομάδα «τα φύλαγε» και η άλλη κρύβονταν. Η ομάδα που κρύβονταν έπρεπε να ζωγραφίσει κάποιο σχέδιο (κάτι σαν χάρτη), για το πού θα πήγαιναν να κρυφτούν. Το σχέδιο θα το χρησιμοποιούσε η άλλη ομάδα για να τους βρει. Αν η ομάδα που κρυβόταν γυρνούσε πρώτη πίσω στο σημείο εκκίνησης, χωρίς να τους ανακαλύψει, η άλλη ομάδα τότε κέρδιζε και ξανακρυβότανε στο καινούριο τους σχέδιο.»

Όλα αυτά διαβάστηκαν στην τάξη και εμπλουτίστηκαν από τη συζήτηση που ακολούθησε...  Ακόμα αποφασίστηκε να παίξουμε στο σχολείο αυτά τα παιχνίδια (αλλά και άλλα), καθώς και να δημοσιοποιήσουμε φωτογραφίες και βίντεο αυτών. 

Δείτε εδώ μερικές φωτογραφίες...