2ο Δημοτικό Σχολείο Γρεβενών

Ταχ. Διεύθ.: Μπουσίου 38  Τηλέφωνο & fax: 2462022511

e-mail: mail@2dim-greven.gre.sch.gr       skype name: 2o Δημοτικό Γρεβενών

Οικοσελίδα | Επικοινωνία

 Το σχολείο μας 
Ιστορικό  

Νέα-Ειδήσεις 

2011, 2012, 2013

Παλιές  Φωτογραφίες
Προσωπικό
Σύλλογος Γονέων 
Αρχική
Επικοινωνία
  Οι τάξεις μας
Α'  τάξη
Β'  τάξη
Γ'  τάξη
Δ'  τάξη
Ε'  τάξη
Στ1΄ τάξη
Στ2΄ τάξη
 Δραστηριότητες

Γιορτή για το κλείσιμο της Σχολικής Χρονιάς 2011-12

Ευρωπαϊκά  Προγράμματα
Καλλιτεχνικές εκδηλώσεις
Γιορτή Χριστουγέννων 2012
Γιορτή Πολυτεχνείου 2012
Γιορτή 28-10- 2012
Γιορτή 25ης Μαρτίου
«Ιστορία, πολιτισμός, ήθη-έθιμα, παραδοσιακά παιχνίδια του τόπου μου»
Διαγωνισμός ζωγραφικής: «Εθνικές Ενδυμασίες και Παραδοσιακοί Χοροί του λαού μου»
Εικαστικό Εργαστήρι Εκπαιδευτικών
Πρόγραμμα της γιορτής λήξης 2013..
"Η ιστορία του Σχολείου μου"
etwinning 2012-2013
  Χρήσιμες Ιστοσελίδες
Link1
Link2
Link3

Σχεδίαση ιστοσελίδας12-9-2011

Αργύριος Καραλιόλιος

 Αρχική  2011,  2012, 2013  Παλιές  Φωτογραφίες Προσωπικό  Ιστορικό  Ευρωπαϊκά  Προγράμματα  Καλλιτεχνικές εκδηλώσεις  Εκπαιδευτικές επισκέψεις Link1  Link2  Link3  Οικοσελίδα Επικοινωνία

Θεατρική παράσταση για τη γιορτή της 28ης Οκτώβρη 2013

 ΨΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΧΙΤΛΕΡ! 

Θεατρική παράσταση για τη γιορτή της 28ης Οκτώβρη του Δημήτρη Μαριόλη (διασκευή Αργύρης Καραλιόλιος). Θεατρική διασκευή της ταινίας του Ροβήρου Μανθούλη. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης ιδέες από το Μεγάλο Δικτάτορα του Τσάπλιν. 

(στην άκρη της σκηνής μαζεύεται μια παρέα παιδιών) 

Κλάρα: Λοιπόν. Για την εργασία που μας έβαλε ο δάσκαλος. Σχετικά με τα γεγονότα της 28ης Οκτώβρη του 1940.  Βασικές λέξεις και έννοιες: πόλεμος, φασισμός.  

- Τι είναι πόλεμος ;  

 Σεραφείμ: Τι είναι πόλεμος το ξέρουν όλοι χαζούλα. Το ερώτημα είναι γιατί γίνεται ένας πόλεμος. Εγώ βρήκα κάτι. Το καλοκαίρι μου έκαναν δώρο το «Βιβλίο των γιατί».

 - Ακούστε τι λέει : «Γιατί γίνονται οι πόλεμοι; Οι πόλεμοι μας διδάσκει η ιστορία πάντα γίνονταν για οικονομικούς λόγους. Αναρωτηθήκατε ποτέ ποιοι έχουν συμφέρον από τους πολέμους; Πρώτα απ’ όλα συμφέρον έχουν αυτοί που πουλάν τα όπλα, στη συνέχεια πουλάνε τα προϊόντα τους πανάκριβα στην μαύρη αγορά  και τέλος κερδίζουν πάλη από την ανοικοδόμηση. Αυτοί είναι που στηρίζουν και χρηματοδοτούν κάποιους  παρανοϊκούς ηγέτες που κάνουν τους πολέμους.  Κατάλαβες; 

Κλάρα: Ωραία. Και τι είναι φασισμός ; 

Κατερίνα: Εγώ έψαξα στο ίντερνετ, σε μια ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια. Τι να σας πω… Ακούστε αυτό : «Ο φασισμός είναι πολιτική ιδεολογία και μαζικό κίνημα που έχει ως στόχο να θέσει το έθνος,… υπεράνω κάθε άλλης αξίας…» 

Σεραφείμ:  Δεν κατάλαβα τίποτα. Ακούστε τι βρήκα εγώ σε ένα λεξικό. «Φασισμός:  τρομερό πολιτικό καθεστώς με κύρια χαρακτηριστικά την κατάργηση της δημοκρατίας, της έξαρση της βίας και του εθνικισμού, την υιοθέτηση του ρατσισμού, τη γενοκτονία των μειονοτήτων». 

Κατερίνα:  Πάλι δεν κατάλαβα τίποτα. 

Σεραφείμ:   Ο παππούς, μου μίλησε για τον πατέρα του που ήταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μου μίλησε και για το φασισμό. Μου έδειξε και μια ταινία με το Σαρλό που έκανε τον Χίτλερ. Περίεργο. Ήταν και αστεία και τραγική. Άσε θα σου εξηγήσω εγώ τι είναι φασισμός με το δικό μου τρόπο. 

(γυρνάει από την άλλη πλευρά, φοράει ψεύτικο μουστάκι και καπέλο και επιστρέφει…

αρχίζει να μιλάει ακαταλαβίστικα με φανατισμό και πάθος ενώ ακούγονται ναζιστικά εμβατήρια)

 Κλάρα: Τι λέει ;

Κατερίνα: Δεν ξέρω, αλλά τα λέει τόσο ωραία ! 

(Σταματά για να πιει νερό ενώ όλα τα παιδιά ζητωκραυγάζουν με πάθος. Με μια του κίνηση επιβάλλει απόλυτη ησυχία, καλεί δυο παιδιά και - υπό τους ήχους εμβατηρίων - τα μετατρέπει σε μαριονέτες που το πρόσωπό τους κινείται σε απόσταση αναπνοής από την παλάμη του δικτάτορα, με μια απότομη κίνηση τα αποδεσμεύει και ετοιμάζεται να βγάλει λόγο…) 

Σεραφείμ:    Η δημοκρατία είναι εχθρός μας.

Η ελευθερία είναι εχθρός μας.

Η ελευθερία του λόγου, είναι εχθρός μας.

Εμείς έχουμε τον ισχυρότερο στρατό στον κόσμο.

Εμείς είμαστε η ανώτερη φυλή, οι καλύτεροι στον κόσμο.

Οι ξένοι είναι κατώτεροι από μας.

Πρέπει να τους κλείσουμε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Όποιον διαφωνεί με μας πρέπει να τον εξοντώσουμε.

Θα κατακτήσουμε όλο τον κόσμο.

Πρέπει να πολεμήσουμε με όποιον σταθεί εμπόδιο !

Κι εσείς όλοι πρέπει να με υπακούτε τυφλά !

(όλα τα παιδιά ζητωκραυγάζουν με πάθος. Με μια του κίνηση επιβάλλει πάλι απόλυτη ησυχία.)

Σεραφείμ: Κατάλαβες τώρα; (βγάζει καπέλο και μουστάκι και κάθεται)

Κλάρα: Έ, κάτι κατάλαβα. 

Κατερίνα:  Ωραία, τελειώσαμε με το βασικό λεξιλόγιο.

Κλάρα: Και με τα γεγονότα της 28ης Οκτώβρη; 

Άντζελα:  Τα βρήκα στο ίντερνετ: ησυχία για να τα διαβάσω :

«Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, επέδωσε στον Έλληνα Πρωθυπουργό τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του ελλαδικού χώρου. Αμέσως μετά, ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ελλάδα. Ο Ελληνικός Στρατός αντεπιτέθηκε και ανάγκασε τον ιταλικό σε υποχώρηση. Η αντεπίθεση των Ιταλών, το Μάρτιο του 1941, απέτυχε και μετά…»

 (Όλοι μαζί τραγουδούν:)

 

Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του 
και τη σκούφια την ψηλή του, 
μ’ όλα τα φτερά, 
και μια νύχτα με φεγγάρι 
την Ελλάδα πάει να πάρει, 
βρε, το φουκαρά! 

Ωωωωωωωωωωωωωχ. 

Τον τσολιά μας τον λεβέντη 
βρίσκει στα βουνά 
και ταράζει τον αφέντη 
τον μακαρονά. 

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο, 
με τους τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάνω. 

Αααααααααααααχ. 

Ξεκινάει την άλλη μέρα, 
μα και πάλι ακούει "Αέρα" 
από τον τσολιά, 
δρόμο παίρνει και δρομάκι 
και πηδάει το ποταμάκι, 
ξέρει τη δουλειά. 

Ωωωωωωωωωωωωωχ. 
Τρώει τις σφαίρες σαν χαλάζι από τον τσολιά, 
κι όλο στρατηγούς αλλάζει για να βρει δουλειά. 

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο, 
και στείλε γρήγορα τα μαύρα μου να βάνω. 

Αααααααααααααχ.

Στέλνει ο νέος Ναπολέων 
μεραρχίες πειναλέων 
στο βουνό ψηλά, 
για να βρουν τον διάβολό τους 
κι ο στρατός μας αιχμαλώτους 
τσούρμο κουβαλά. 

Ωωωωωωωωωωωωωχ. 

Και οι Κένταυροι οι καημένοι, 
βρε τι τρομερό, 
νηστικοί, ξελιγωμένοι 
πέφτουν στο νερό. 

Αχ! Γκράτσι, να μη σε δω Γκράτσι, 
γιατί σε κάρβουνα αναμμένα έχω κάτσει. 

Αααααααααααααχ.

Τρέχουν σαν τρελοί στους βράχους 
κι από μας και τους συμμάχους 
τρώνε τη κλωτσιά, 
και χωρίς πολλές κουβέντες 
μπήκαν Έλληνες λεβέντες 
μεσ’ τη Κορυτσά. 

Ωωωωωωωωωωωωωχ. 

Μέσα στ’ Αργυρόκαστρο εμπήκε το χακί 
και σημαία κυματίζει τώρα Ελληνική, 
Αχ! Τσιάνο, θα σκοτωθώ Τσιάνο, 
γιατί σε λίγο και τα Τίρανα τα χάνω. 

Και `πάθαν οι καημένοι 
μεγάλη συμφορά, 
κι η Ρώμη περιμένει 
κι εκείνη τη σειρά. 

Αααααααααααααχ.

 

Δημήτρης Μ:  Σωστά όλα αυτά, αλλά εγώ βρήκα κάτι καλύτερο. Ένα πραγματικό θησαυρό. Κοιτάξτε : Εδώ μέσα είναι τα γράμματα που έστελνε ο Θεόφιλος, ο παππούς του πατέρα μου από το μέτωπο. Ελάτε να ανοίξουμε το μπαουλάκι να τα διαβάσουμε… 

(ακούγεται ηπειρώτικο κλαρίνο ενώ στρατιώτες περπατούν κυκλικά στη σκηνή και ένας - ένας απαγγέλει) 

Ευαγγελία Β: «Καθόμασταν εκεί, δίπλα στ' απομεινάρια της παγωμένης χτεσινής φωτιάς και περιμέναμε ν' ακούσουμε το σάλπισμα. [...] Το κρύο ήταν φοβερό, αφάνταστο. Από το κρύο αυτές τις ώρες σού πονούσε κυριολεκτικά η ψυχή και σου 'ρχόταν, σα μωρό, να μπήξεις τα κλάματα, έτσι χωρίς να ξέρεις κι εσύ τι ζητάς και τι θα βγάλεις μ' αυτό. Αν πεις πια για τα πόδια σου εκείνα δεν ήξερες αν        τα 'χεις πια.

Θωμάς: Μια βραδιά ένας φαντάρος, γιος στρατηγού, πέθανε από το κρύο. Ήτανε φρουρός, αποναρκώθηκε στην παγωνιά κι όταν πήγαν ν' αλλάξουν βάρδια τον βρήκαν πετρωμένο. Τον έπιασαν από το χέρι να τον ανασηκώσουν, μα το χέρι του έκανε κρακ και ξεκόλλησε σα γυάλινο.

Μαρία Π: Ξημερώνοντας τ' Αϊγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη οπού δεν έχει καθημερινές και σχόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια, και είχαν μείνει σχεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο.

Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μείς πιο πίσω, στα χωριά. Κι απάνω που συνήθιζε τ' αυτί μας πάλι στα γλυκά τριξίματα της γης, και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου ή τον αχό της μακρινής καμπάνας, να που ήταν ανάγκη, λέει, να γυρίσουμε στο μόνο αχολόι που ξέραμε: στο αργό και στο βαρύ των κανονιών, στο ξερό και στο γρήγορο των πολυβόλων.

Βασίλης: Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ' τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, βούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μοναχοί σοβαροί κι αμίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί, μια-μια εμοιραζόμασταν τη σταφίδα.

Δήμητρα: …Τέλος, κάποτε, ακουότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ' αεροπλάνα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το 'χε συνήθιο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως.

Τότες, χωμένοι μες στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι από το μέρος το βαρύ, όπου δε βγαίνουνε όνειρα.

Ευαγγελία Μ :  Ύστερα και γιατί ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν' απαντούμε, απ' τ' άλλο μέρος vα 'ρχονται, οι αργές οι συνοδειές με τους λαβωμένους. Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι, με τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας μέσα στις παλάμες, και το μάτι τους άγριο για τσιγάρο.

Αριάδνη: Κι όπου σαν ακούγανε για πού τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι, αρχινώντας ιστορίες για σημεία και τέρατα. Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν, καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι. "Όι, όι μανα μου", "όι, όι μάνα μου", και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα, ίδιο ροχαλητό, που 'λεγαν, όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου. 

Χριστίνα:  Ήταν γενναίο παιδί
Με τα θαμπόχρυσα κουμπιά και το πιστόλι του
Με τον αέρα του άντρα στην περπατησιά
Και με το κράνος του, γυαλιστερό σημάδι
Με τους στρατιώτες του ζερβά-δεξιά
Και την εκδίκηση της αδικίας μπροστά του
- Φωτιά στην άνομη φωτιά! -
Με το αίμα πάνω από τα φρύδια

Νικόλαος:  Τα βουνά της Αλβανίας βροντήξανε
Ύστερα λυώσαν χιόνι να ξεπλύνουν
Το κορμί του, σιωπηλό ναυάγιο της αυγής
Και το στόμα του, μικρό πουλί ακελάηδιστο
Και τα χέρια του, ανοιχτές πλατείες της ερημιάς
Βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας
Δεν έκλαψαν
Γιατί να κλάψουν;
Ήταν γενναίο παιδί!
Μαρία Τ:  Κείνοι που επράξαν το κακό - τους πήρε μαύρο σύγνεφο
Μα κείνος που τ' αντίκρισε στους δρόμους τ' ουρανού
Ανεβαίνει τώρα μοναχός και ολόλαμπρος!
Με βήμα πρωινό στη χλόη που μεγαλώνει
Ανεβαίνει μοναχός και ολόλαμπρος.
Τώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ' όνειρο μες στο αίμα
Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει :
Ελευθερία,
Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο:
Ε Λ Ε Y Θ Ε Ρ Ι Α
Για σένα θα δακρύσει από χαρά ο ήλιος
Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει! 

Κατερίνα:  Ουάου ρε συ, ο παππούς ήτανε αυτό που λέμε ήρωας !

Δημήτρης Μ:  Ήρωας ; Όχι δε νομίζω. Ο πατέρας λέει πως ο παππούς ήταν αγωνιστής και όχι ήρωας. Απλός άνθρωπος όπως όλοι μας, φοβόταν κι αυτός όπως όλοι μας. Στην κατοχή, έμενε με ένα φίλο του τον Περικλή και την αδελφή του τη Δέσποινα. Τότε, το χειμώνα του ’41 με τους Γερμανούς να έχουν καταλάβει την Αθήνα και όλη την Ελλάδα, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα… 

(Πίσω στη σκηνή, ο Περικλής με τη Δέσποινα μπαίνουν και διαμορφώνουν το σκηνικό έγκαιρα) 

Δέσποινα : Το ήπιες το καφεδάκι σου Περικλή ;

Περικλής : Με δουλεύεις βρε Δέσποινα. Το ήπιες το καφεδάκι σου Περικλή; Ποιο καφεδάκι; Καφεδάκι από ρεβίθια;

Δέσποινα : Αυτό έχουμε αυτό φτιάχνουμε. Και κοίτα, βάλε κι άλλα ρεβιθάκια στο μύλο του καφέ και γύρνα τον για να μπορούμε να φτιάξουμε κι άλλο καφεδάκι.

(δίνει το μύλο του καφέ στον Περικλή - κοιτάει το ρολόι της)

Πήγε 10 παρά 10. Σε δέκα λεπτά αρχίζει η απαγόρευση της κυκλοφορίας. Όποιον πιάνουν οι Γερμανοί να κυκλοφορεί μετά τις 10, τον εκτελούν επί τόπου.

Περικλής : Κι ακόμα να γυρίσει ο Θεόφιλος.

Δέσποινα : Είναι ανάγκη να έρχεται πίσω την τελευταία στιγμή; Φοβάμαι μην του συμβεί τίποτα Περικλή !

Περικλής : Είπε θα γυρίσει σε 10 λεπτά κι έχει κάνει δυο ώρες.

(Η Δέσποινα φέρνει τρία πιάτα… Ανοίγει η πόρτα και την κοιτάνε τρομαγμένοι)

Δέσποινα :  Νάτα, δεν στα ΄λεγα εγώ; 

(εμφανίζεται ένα χέρι με ένα ψάρι – μπαίνει ο Θεόφιλος)

Θεόφιλος : Πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή και λέει στα παιδάκια νιξ φαΐ

Πατάω κι άλλο ένα και βγαίνει µια χοντρέλα και λέει στα παιδάκια, νιξ σαρδέλα !

Δέσποινα : Μάλιστα, άλλη μια φορά να το κάνεις αυτό και...

Περικλής : Πήγε η ψυχή μας στην Κούλουρη !

Θεόφιλος : Τι είναι ρε παιδιά, εντάξει, δέκα η ώρα, τι πάθατε ; (αδειάζει τις τσέπες του στο τραπέζι) Λαδάκι, ψωμάκι, μπακαλιαράκι και κρασάκι. Σήμερα ο Περικλής έχει τα γενέθλιά του. Πρέπει να το γιορτάσουμε ! Χρόνια πολλά Περικλή 

Δέσποινα : Χρόνια σου πολλά Περικλή 

Περικλής : Ευχαριστώ ρε παιδιά που με θυμηθήκατε, με συγκινείτε ! Μα καλά, που τα βρήκες όλα αυτά ;

Δέσποινα :Πάλι γερμανικά φορτηγά έκλεβες; Μας έγινες και σαλταδόρος κύριε Θεόφιλε;

Θεόφιλος :  Σσσσσ, το πως τα βρήκα, αφήστε το, μην το σκαλίζετε.  

Δέσποινα : Α, δε σας είπα. Πέρασε ο Δημήτρης.

Θεόφιλος : Ωχ. Πάλι ο Δημήτρης; Τι ήθελε;

Περικλής : Ε, τι να ήθελε. Δεν ξέρεις τώρα τι θέλει ο Δημήτρης;

Θεόφιλος : Βρε μανία αυτός ο άνθρωπος.

Δέσποινα :Καλά, ήθελα να ήξερα, δεν φοβάται; Εγώ μόνο που τον βλέπω φοβάμαι.

Περικλής : Πάντα μπροστά στις διαδηλώσεις, το βράδυ συνθήματα στους τοίχους, διανομή παράνομων προκηρύξεων...

Θεόφιλος : (εμπιστευτικά στον Περικλή) Άκουσα, ότι θα ανέβει στο βουνό με τους αντάρτες. (ρωτάει τη Δέσποινα) Και τι σου είπε ότι μας θέλει;

Δέσποινα : Είπε ότι θα ξαναπεράσει.

Θεόφιλος : (κοιτάει το ρολόι του) Τώρα πάει, τέλειωσε η κυκλοφορία.

Περικλής :  Απ΄ αυτόν όλα να τα περιμένεις.  

Θεόφιλος : Έλα, έλα τώρα, άστα αυτά. Απόψε έχουμε γιορτή. Άντε να πιούμε κανένα ποτηράκι.

(σηκώνουν τα ποτήρια)

Δέσποινα : Άντε στην υγειά σου Περικλή

Θεόφιλος : Στην υγειά σου

( τσουγκρίζουν τα ποτήρια και πίνουν)

 Δέσποινα :Λοιπόν παιδιά η περίσταση απαιτεί τραγούδι. Τι λέτε ;

(αρχίζουν να τραγουδούν όλοι μαζί)

 

Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έπαιζε τ’ ακορντεόν
όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
φωτιές στα χέρια του άναβε τ’ ακορντεόν

Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ’ άλλα
κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν
φασιστικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα
και μια ριπή σταμάτησε τ’ ακορντεόν

Τ’ αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δε θα περάσει ο φασισμός

 

Περικλής : Να σε φάει η χολέρα Χίτλερ !

Θεόφιλος :Σκάσε μη φωνάζεις

Δέσποινα : Άντε γεια μας

Θεόφιλος :Χρόνια πολλά Περικλή

Περικλής : Ευχαριστώ παιδιά. Άντε Θεόφιλε, μαζί με τη δική σου γιορτή να αναστηθεί κι η Ελλάδα.

Δέσποινα : Αμήν

Θεόφιλος :Θα σας κάνω ένα γλέντι ρε παιδιά.

Δέσποινα : Φαγιά ε ;

Θεόφιλος :Φαγιά ; Φαγιά να φαν κι οι κότες ! Να τα αρνιά, να τα ψάρια, να φάε μαγιονέζα, πάρε ψωμί, βούτα στις σάλτσες !

Περικλής : Κόψε μου ψωμί...

Θεόφιλος : Δώσε  του ψωμί – κοψ΄ του ψωμί. Δεν έχει ψωμί. Φέρε το μπούτι. Βάλε σάλτσα.

Δέσποινα : Δεν έχω τυρί.

Θεόφιλος :Δεν έχει τυρί – φερ΄ της τυρί. Σκουπίσου – σκουπίσου τρέχουν τα λάδια.

Δέσποινα : Τα σάλια τρέχουν ποια λάδια... 

Θεόφιλος : Στάσου μην τρως άλλο, θα πνιγείς, φτάνει.

Περικλής :  Πωπω! φαγιά!

Δέσποινα : Έτσι μάλιστα, όχι όπως τώρα ξεροσφύρι! 

(χτυπά η πόρτα, ακολουθεί πανικός και οι τρεις τρέχουν γύρω – γύρω, αλλάζοντας θέση σε κάθε χτύπημα της πόρτας, στο τέλος καταφέρνουν να βρουν την ψυχραιμία τους και να κρύψουν το ραδιόφωνο)

Περικλής : Μια στιγμή…

Θεόφιλος :  Ποιος...ποιος είναι ;

(η Δέσποινα κοιτά απ΄ το παράθυρο)

Δέσποινα :  Ο Δημήτρης

Περικλής :  Πούντος ;

  (μπαίνει ο Δημήτρης Π)

Περικλής :  Νάτος

Δημήτρης Π : Καλησπέρα

Θεόφιλος : Μας έκοψες το αίμα ρε Δημήτρη

Δέσποινα : Καλά, γιατί δε μιλάς;

Δημήτρης Π : Για να μη μας ακούσει κανείς.

Περικλής : Κάτσε Δημήτρη. Σταφιδούλες;

Δέσποινα :  Πιες ένα ποτήρι κρασί, ο Περικλής έχει τα γενέθλιά του.

Δημήτρης Π : Αλήθεια; Στην υγειά σας και καλή λευτεριά !

Δέσποινα : Στην υγειά μας.

Δημήτρης Π : Λοιπόν; Τι νέα παιδιά;

Θεόφιλος :Λοιπόν;

Δέσποινα : Τι νέα;

Δημήτρης Π : Λοιπόν. Την Παρασκευή είμαστε για να ΄μαστε. Σύμφωνοι ε;

Θεόφιλος : Δηλαδή, δεν τα ΄παμε ;

Περικλής : Δηλαδή;

Δημήτρης Π : Την Παρασκευή θα βγούμε στους δρόμους.

Θεόφιλος : Που θα βγούμε Δημήτρη;

Περικλής : Στους δρόμους.

Δημήτρης Π : Θα γίνει η μαχητικότερη διαδήλωση της κατοχής. Ξέρουμε τις συνέπειες. Θα χτυπήσουνε στο ψαχνό αυτοί. Αλλά εμείς θα τους αντιμετωπίσουμε με σύνεση και πείσμα. Είμαστε έτοιμοι για όλα.

Θεόφιλος : Τι θα κάνουν είπες αυτοί Δημήτρη;

Περικλής : Θα χτυπήσουν στο ψαχνό!

Δημήτρης Π : Λοιπόν παιδιά να συνεννοηθούμε.

Δέσποινα : Τι να συνεννοηθούμε;

Δημήτρης Π : Για την Παρασκευή...

Περικλής : Ναι.

Δέσποινα : Ναι ;

Περικλής : Όχι, δηλαδή... και ναι και όχι.

Δέσποινα : Βρε Δημήτρη, γιατί σου μπήκαμε στο μάτι εμείς ;

Δημήτρης Π : Γιατί είστε τίμιοι άνθρωποι.

Θεόφιλος : Τι είμαστε ;

Περικλής : Τίμιοι άνθρωποι λέει.

Δέσποινα : Κι επειδή ;

Θεόφιλος : Άσε ρε Δημήτρη να μείνει ζωντανός και κανένας τίμιος άνθρωπος.

Δημήτρης Π : Οι τίμιοι άνθρωποι κρατούν την κοινωνία. Οι τίμιοι άνθρωποι, ζωντανοί ή πεθαμένοι γίνονται παραδείγματα φωτεινά για τους άλλους...

Ακούστε, εγώ φεύγω τώρα. Πάρτε κι αυτές τις προκηρύξεις (βγάζει από την τσέπη του διπλωμένες ανακοινώσεις) διαβάστε τις και δώστε τις και σε κανέναν άλλον. 

(ο Περικλής παίρνει τις ανακοινώσεις και τις κρύβει κάτω από το τραπεζομάντιλο) 

Δημήτρης Π : Άντε καληνύχτα παιδιά.

Περικλής : Καληνύχτα και που είσαι, τοίχο – τοίχο έτσι ;

Δημήτρης Π : Γεια σας !

(η Δέσποινα διαβάζει την ανακοίνωση)

Δέσποινα : Πατριώτες – πατριώτισσες. Υψώστε το ανάστημά σας και πείτε ένα βροντερό ΟΧΙ στο βάρβαρο κατακτητή. Ζήτω η Ελευθερία! Ζήτω η Ελλάδα… 

 (σηκώνεται κι ο Περικλής κρατώντας το μύλο του καφέ σαν αυτόματο)

Περικλής : ΨΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΧΙΤΛΕΡ τακατακατακατακα 

(μένουν για λίγο παγωμένοι – ακίνητοι και μετά αποχωρούν) 

(μένουν για λίγο παγωμένοι – ακίνητοι και μετά αποχωρούν) 

Τα παιδιά βγαίνουν στη σκηνή σηκώνοντας πανό ή πικέτες με συνθήματα : «Ποτέ ξανά Φασισμός», «Ποτέ ξανά Πόλεμος», «Ειρήνη», «Ελευθερία» κλπ. και ταυτόχρονα όλοι μαζί τραγουδούν: Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον )

Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον 
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ’ στα δόντια του το ξέρω, 
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν 
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν, 
μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον. 
Δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος 
που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι, 
το κουρασμένο βήμα του το ξέρω 
και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

Μα πάλι θέ ν’ απλώσει σαν χολέρα 
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου, 
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα 
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

 

(Μόλις τελειώσουν, χαιρετούν και αποχωρούν, φωνάζοντας όλοι μαζί «Ποτέ πια Φασισμός», «Ποτέ πια Πόλεμος».)

 

 Αρχική  2011,  2012, 2013  Παλιές  Φωτογραφίες Προσωπικό  Ιστορικό  Ευρωπαϊκά  Προγράμματα  Καλλιτεχνικές εκδηλώσεις  Εκπαιδευτικές επισκέψεις Link1  Link2  Link3  Οικοσελίδα Επικοινωνία

    

 

Μετρητής Επισκεπτών

Τελευταία Ενημέρωση:

09 Νοεμβρίου, 2015

 © 2ο Δημοτικό Σχολείο Γρεβενών 2011- 2013

Οι Τάξεις μας το 2011- 2012:  Α'  τάξη  Β'  τάξη  Γ'  τάξη  Δ1'  τάξη   Δ2'  τάξη  Ε1΄ τάξη   Ε2΄ τάξη   Στ΄ τάξη

Οι Τάξεις μας το 2012- 2013:  Α'  τάξη, Β'  τάξη,  Γ'  τάξη, Δ' τάξη, Ε1'  τάξη, Ε2΄ τάξη, Στ1΄ τάξη, Στ2΄ τάξη,